Translations by Miguel Branco

Propiedades da máquina

Propriedades da máquina

&Nome/enderezo:

<b>Campo do Nome/Enderezo</b> <p> Aquí pode introducir o nome do servidor ou o seu enderezo.<br> O servidor pode especificarse de varias maneiras: <p> <i>servidor único</i> <p> Este é o formato máis habitual. Pode indicar un servidor ou unha abreviación recoñecida polo resolvedor, un nome completo de dominio, ou un enderezo IP. </p> <i>Grupos de rede</i> <p> Os grupos de rede NIS poden ser indicados como @group. Só se contrasta a parte de servidor de cada membro do grupo de rede ao verificar a membresía. As partes de servidor valeiras destes que só conteñan un trazo (-) son ignoradas. </p> <i>Caracteres de substitución</i> <p> Os nomes de máquina poden conter os caracteres de substitución * e ?. Isto pode ser usado para facer máis compactos o ficheiros de exportación; por exemplo, *.cs.foo.edu concorda con todos os servidores no dominio cs.foo.edu. Porén, estes caracteres de substitución non concordan cos puntos nun nome de dominio, polo que o patrón anterior non incluirá servidores como a.b.cd.foo.edu. </p> <i>Redes IP</i> <p> Tamén pode exportar cartafoles a todos os servidores dunha (sub-)rede IP á vez. Isto faise indicando un par de enderezo IP e máscara de rede como enderezo/máscara onde a máscara pode ser indicada no formato punto-decimal, ou como unha lonxitude de máscara contigua (por exemplo, tanto «/255.255.252.0» como «/22» engadidos ao enderezo base da rede darán unha subrede idéntica con 10 bits de servidores). </p>

<b>Campo do Nome/Enderezo</b> <p> Aquí pode introducir o nome do servidor ou o seu enderezo.<br> O servidor pode especificarse de varias maneiras: <p> <i>servidor único</i> <p> Este é o formato máis habitual. Pode indicar un servidor ou por unha abreviación recoñecida polo resolvedor, polo nome completo de dominio, ou cun enderezo IP. </p> <i>Grupos de rede</i> <p> Os grupos de rede NIS poden ser indicados como @group. Só se contrasta a parte de servidor de cada membro do grupo de rede ao verificar a membresía. As partes de servidor valeiras destes que só conteñan un trazo (-) son ignoradas. </p> <i>Caracteres de substitución</i> <p> Os nomes de máquina poden conter os caracteres de substitución * e ?. Isto pode ser usado para facer máis compactos o ficheiros de exportación; por exemplo, *.cs.foo.edu concorda con todos os servidores no domimio cs.foo.edu. Porén, estes caracteres de substitución non concordan cos pontos nun nome de dominio, polo que o padrón anterior non incluirá servidores como a.b.cd.foo.edu. </p> <i>Redes IP</i> <p> Tamén pode exportar cartafoles a todos os servidores dunha (sub-)rede IP á vez. Isto faise indicando un par de enderezo IP e máscara de rede como enderezo/máscara onde a máscara pode ser indicada no formato pondo-decimal, ou como unha lonxitude de máscara contigüa (por exemplo, tanto "/255.255.252.0" como "/22" engadidos ao endedezo base da rede darán unha subrede idéntica con 10 bits de servidores). </p>

Aceso &público

<b>Aceso público</b> <p> Se sinala isto, o enderezo do servidor será un único carácter de substitución, o que significa aceso público. Isto é o mesmo que se introducise un carácter de substitución no campo do enderezo. </p>

<b>Aceso público</b> <p> Se sinala isto, o enderezo do servidor será un único caracter de substitución, o que significa aceso público. Isto é o mesmo que se introducise un caracter de substitución no campo do enderezo. </p>

Opcións

&Escribíbel

&Escrebíbel

<b>Escribíbel</b> <p> Admite pedidos tanto de lectura como de escrita neste volume NFS.</p> <p> Por omisión non se admite ningún pedido que altere o sistema de ficheiros. </p>

<b>Escrebíbel</b> <p> Admite pedidos tanto de leitura como de escrita neste volume NFS.</p> <p> Por omisión non se admite nengún pedido que altere o sistema de ficheiros. </p>

&Inseguro

<b>Inseguro</b> <p> Se escolle esta opción, non se requirirá que os pedidos se orixinen nun porte de internet menor que IPPORT_RESERVED (1024). </p> <p> Se non está certo, non o sinale. </p>

<b>Inseguro</b> <p> Se escolle esta opción, non se requerirá que os pedidos se orixinen nun porte de internet menor que IPPORT_RESERVED (1024). </p> <p> Se non está certo, non o sinale. </p>

&Sincronizar

<b>Sincronizar</b> <p> Esta opción require que toda escritura nun ficheiro pase ao disco antes de que se complete o pedido de escrita. Isto requírese para unha completa seguranza datos no caso dun peche inesperado dun servidor pero afecta ao rendemento. </p> <p> Por omisión permítese que o servidor escriba os dados cando estea listo. </p>

<b>Sincronizar</b> <p> Esta opción requere que toda escritura nun ficheiro pase ao disco antes de que se complete o pedido de escrita. Isto é requerido para ter seguridade completa cos dados no caso dun peche inesperado dun servidor, pero afecta ao rendimento. </p> <p> Por omisión permítese que o servidor escreba os dados cando estexa listo. </p>

Sen w&delay

<b>Sen sdelay</b> <p> Esta opción só se aplica á vez que a de sincronizar. O servidor NFS polo xeral demorará a escrita no disco lixeiramente se sospeita que outra operación de escrita relacionada está en marcha ou pode chegar en breve. Isto permite que múltiples operación de escrita sexan entregadas no disco nunha só operación, o que pode mellorar o rendemento. Se un servidor NFS recebe principalmente pedidos pequenos non relacionados, este comportamento pode reducir o rendemento, polo que se pon a opción wdelay para desactivalo.</p>

<b>Sen sdelay</b> <p> Esta opción só afecta á vez que a de sincronizar. O servidor NFS polo xeral demorará a escrita no disco lixeiramente se suspeita que outra operación de escrita relacionada está en marcha ou pode chegar en breve. Isto permite que múltiplas operación de escrita sexan entregadas no disco nunha só operación, o que pode mellorar o rendimento. Se un servidor NFS recebe principalmente pedidos pequenos non relacionados, este comportamento pode reducir o rendimento, polo que se pón a opción wdelay para deshabilitalo.</p>

Non agoc&har

<b>Non agochar</b> <p> Esta opción está baseada na do mesmo nome fornecido en IRIX NFS. Normalmente se un servidor exporta dous sistemas de ficheiro un dos cales está montado no outro, entón o cliente terá que montar ambos os dous sistemas de ficheiro explicitamente para ter aceso a eles. Se só monta o pai, verá un directorio baleiro onde está montado o outro sistema de ficheiros. Este está «agochado». </p> <p> Activando a opción «non agochar» nun sistema de ficheiros fai que non se agoche, e un cliente correctamente autorizado será capaz de moverse do pai ao outro sistema de ficheiros sen notar a mudanza. </p> <p> Porén algúns clientes NFS non fan fronte ben a esta situación xa que, por exemplo, é posíbel que dous ficheiros no que aparentemente é un único sistema de ficheiros teñan o mesmo número de inodo. </p> <p> A opción «non agochar» na actualidade só é efectiva en exportacións de servidor único. Non funciona ben con grupos de rede, subredes ou exportacións con caracteres de substitución. </p> <p> Esta opción pode ser útil nalgunhas situacións, pero debe ser usada con moito coidado, e só tras confirmar que o sistema cliente manexa correctamente a situación. </p>

<b>Non agochar</b> <p> Esta opción está baseada na do mesmo nome fornecida en IRIX NFS. Normalmente, se un servidor exporta dous sistemas de ficheiro un dos cais está montado no outro, entón o cliente terá que montar ambos os dous sistemas de ficheiro explicitamente para ter aceso a eles. Se só monta o pai, verá un directorio vacío onde está montado o outro sistema de ficheiros. Este está "agochado". </p> <p> Activando a opción "nohide" nun sistema de ficheiros fai que non se agoche, e un cliente correctamente autorizado será capaz de moverse do pai ao outro sistema de ficheiros sen notar a mudanza. </p> <p> Porén, algúns clientes NFS non fan fronte ben a esta situación xa que, por exemplo, é posíbel que dous ficheiros no que aparentemente é un único sistema de ficheiros teñan o mesmo número de inodo. </p> <p> A opción "nohide" na actualidade só é efectiva en exportacións de servidor único. Non funciona ben con grupos de rede, sub-redes ou exportacións con caracteres de substitución. </p> <p> Esta opción pode ser útil nalgunhas situacións, pero debe ser usada con moito coidado, e só tras confirmar que o sistema cliente manexa correctamente a situación. </p>

Sen comprobación da su&bárbore

<b>Sen comprobación da subárbore</b> <p> Esta opción desactiva a comprobación da subárbore, que ten lixeiras implicacións na seguridade, pero pode mellorar o desempeño nalgunhas circunstancias. </p> <p> Se un subdirectorio dun sistema de ficheiros é exportado, pero o sistema de ficheiros ao completo non o é, entón sempre que chegue un pedido NFS, o servidor debe comprobar non só que o ficheiro ao que se aceda estea no sistema de ficheiros axeitado (isto é fácil) senón tamén que estea na árbore exportada (isto é máis custoso). Esta comprobación é a chamada subtree_check. </p> <p> Para poder realizar esta comprobación, o servidor debe incluír algunha información acerca da localización do ficheiro na «asa de ficheiro» que se lle dá ao cliente. Isto pode provocar problemas co aceso a ficheiros aos que se lles mude o nome mentres o cliente os ten abertos (aínda que en moitos casos simples aínda funcionará). </p> <p> A comprobación da subárbore tamén é usada para verificar que só se poda acceder aos ficheiros dentro de directorios aos que só root teña aceso se o sistema de ficheiros é exportar con no_root_squash (ver en baixo), mesmo se o ficheiro en si permite un aceso máis xeral. </p> <p> Como regra xeral, un sistema de ficheiros de cartafol persoal, que normalmente é exportado como a raíz e que sofre moreas de mudanzas de nome de ficheiro, debe ser exportado coa comprobación de subárbore desactivada. Un sistema de ficheiros principalmente só para lectura, e que polo menos non sufra tantas mudanzas de nome (p.e.x. /usr ou /var) e do que se podan exportar subdirectorios, probabelmente deba ser exportado coa comprobación habilitada. </p>dentro

<b>Sen comprobación da subárbore</b> <p> Esta opción deshabilita a comprobación da subárbore, que ten lixeiras implicacións na seguridade, pero pode mellorar o desempeño nalgunhas circunstación. </p> <p> Se un subdirectorio dun sistema de ficheiros é exportado, pero o sistema de ficheiros ao completo non o é, entón sempre que chegue un pedido NFS, o servidor debe comprobar non só que o ficheiro ao que se aceda estexa no sistema de ficheiros axeitado (isto é fácil) senón tamén que estexa na árbore exportada (isto é máis custoso). Esta comprobación é a chamada subtree_check. </p> <p> Para poder realizar esta comprobación, o servidor debe incluír algunha información acerca da localización do ficheiro na "asa de ficheiro" que se lle dá ao cliente. Isto pode provocar problemas co aceso a ficheiros aos que se lles mude o nome mentres o cliente os ten abertos (aínda que en moitos casos simples aínta funcionará). </p> <p> A comprobación da subárbore tamén é usada para verificar que só se poda aceder aos ficheiros dentro de directorios aos que só root teña aceso se o sistema de ficheiros é exportar con no_root_squash (ver en baixo), mesmo se o ficheiro en si permite un aceso máis xeral. </p> <p> Como regra xeral, un sistema de ficheiros de cartafol persoal, que normalmente é exportado como a raíz e que sofre moreas de mudanzas de nome de ficheiro, debe ser exportado coa comprobación de subárbore deshabilitada. Un sistema de ficheiros principalmente só para leitura, e que polo menos non sofra tantas mudanzas de nome (p.e.x. /usr ou /var) e do que se podan exportar subdirectorios, probabelmente deba ser exportado coa comprobación habilitada. </p>dentro

&Bloqueos inseguros

<b>Bloqueos inseguros</b> <p> Esta opción dille ao servidor NFS que non requira autenticación para os pedidos de bloqueo (isto é, pedidos que usen o protocolo NLM). Normalmente o servidor NFS requirirá un pedido de bloqueo para reter unha credencial para un usuario que teña aceso de lectura a un ficheiro. Con este sinal non se farán comprobacións de aceso. </p> <p> As primeiras aplicacións de clientes NFS non enviaban credenciais con pedidos de bloqueo, e aínda hai moitos clientes NFS actuais que están baseados nas antigas aplicacións. Use esta bandeira se quer que só se podan bloquear ficheiros que son lexíbeis por todos os usuarios. </p>

<b>Bloqueos inseguros</b> <p> Esta opción dille ao servidor NFS que non requira autenticación para os pedidos de bloqueo (isto é, pedidos que usen o protocolo NLM). Normalmene o servidor NFS requerirá un pedido de bloqueo para reter unha credencial para un usuario que teña aceso de leitura a un ficheiro. Con este sinal non se farán comprobacións de aceso. </p> <p> As primeiras implementacións de clientes NFS non enviaban credenciais con pedidos de bloqueo, e aínda hai moitos clientes NFS actuais que están baseados nas antigas implementacións. Use esta bandeira se quer que só se podan bloquear ficheiros que son lexíbeis por todos os usuarios. </p>

Mapeo de usuario

Todos como &anónimo

<b>Todos como anónimo</b> <p> Mapea todos os uids e gids para o usuario anónimo. Isto é útil para directorios FTP públicos exportados mediante NFS, directorios de fila de novas, etc.</p>

Non converter a &root

<b>Non converter a root</b> <p> Desactiva a conversión de root. Esta opción é útil principalmente para clientes sen disco. </p> <i>conversión de root</i> <p> Mapas os pedidos procedentes do uid/gid 0 para o uid/gid anónimo. Lembre que isto non se aplica a ningún outro uid que tamén poda ser susceptíbel, como o usuario «bin». </p>

<b>Non converter a root</b> <p> Deshabilita a conversión de root. Esta opción é útil principalmente para clientes sen disco. </p> <i>conversión de root</i> <p> Mapas os pedidos procedentes do uid/gid 0 para o uid/gid anónimo. Lembre que isto non se aplica a nengún outro uid que tamén poda ser susceptíbel, como o usuario "bin". </p>

&UID de anónimo: